Čitam ovih dana Monteskjeova Persijska pisma, jedan od prvih modernih pokušaja da se razumno postave principi života i politike. Uzgred budi rečeno, Monteskje je levičar svog vremena, jedna od glavnih ideja mu je “jednakost ljudi”. Kaže da jednakost ljudi proizvodi jednakost imovine i hvali Švajcarsku i Holandiju u tom pogledu. Aposlutno je protiv rata. Dela Španaca koji su istrebili narode Amerike naziva odvratnim iako je svestan da su tako osigurali svoju moć. Protiv je kolonizovanja jer smatra da svakom odgovara njegova klima i da su retki slučajevi u kojima je obrnuto.
Svi prosvetitelji (i Kantov “Svetski mir” govori o tome) bili su protiv rata. Kao što i prava levica mora biti protiv rata. Ovaj ideal posledica je prosvetiteljskih naloga razuma i sam po sebi je sasvim neupitan i pored toga što je rat hvalio, iz svojih razloga, Niče. Nema, po mom mišljenju ništa ni protivrečno ni pogrešno u idealu mira. Zbog toga je zaštitni znak levice internacionalizam, a ne nacionalizam.
Da li je zbog toga levica “zastarela” u vremenu kada je sve dozvoljeno i kada svi, posebno Zapad, ne prezaju od vojinh sredstava da ostvare svoje ciljeve? Zar nije u tom vremenu rat nužno sredstvo odbrane od agresije, pa je samim tim levica samo za “lepe duše” koje ne žele da se uključe u borbu za suverenost “ nacije”? Zar nije ideal u tome da se naša “nacija” okupi (jer je najverovatnije da će ljudi iste nacije činiti kompaktnu borbenu grupu) i da se suprotstavi agresivnim susedima ili agresivnoj svetskoj sili?
Da, to bi bio taj odgovor kada bismo zaboravili onaj prosvetiteljski nalog razuma da budemo protiv rata. I to ne zbog “lepe duše” i lebdenja u idealima iznad realnog sveta, nego iz najpraktičnijih razloga. Naši ratovi, a i svi ratovi uopšte, bili su način da se velike grupe bore za teritorije. Nema drugog realnog razloga za to. Ljudi žele teritorije zbog njihovih resursa, zbog prostora. Naravno, žele što veće teritorije – Velike Srbije, Hrvatske, Albanije itd. Nismo se u startu ratova devedesetih tukli zato što je neko hteo da nas pokori, pa protiv njega, nego zato što se međusobno nismo mogli dogovoriti oko teritorija i života u poštovanju i saradnji.
Praktično, tukli smo se da se uspostavi privatna (nacionalna) svojina nad što većim teritorijama, a nije nikakvo čudo što je iza te logike išla i bukvalna privatna svojina nad lukama, autoputevima, fabrikama. Naš ideal bila je privatizacija, uzimanje što većih delova prostora za sebe. Levica, a i Monteskje, ne bi uradili ništa od toga.
Puki je mit da je levica “antisrpska” i da neki levi ideal podrazumeva nestanak ili potiranje nacija, nacionalnog, u smislu bilo koje identitetske karakteristike ili stepena autonomije nacija. Levica je samo protiv samovolje nacija, protiv diskriminacije i rata koje idu sa uzdizanjem jedne samovoljne ratne grupe, čiji su ideali precizno suprotni još prosvetiteljskim idealima iz 18. veka.
Sve ratove čije posledice sada trpimo započela je desnica: rat u Iraku republikanac Džordž Buš, bombardovanje Srbije neoliberali Klinton i Bler, bombardovanje Libije desničar Sarkozi, naše ratove nacionalisti koji su se jasno desno, čak i fašistički, izjašnjavali.
Pa vi vidite šta je u levici antisrpsko.
(20/48)
foto: Vladimir Tatarević
prethodna kolumna: Svakidašnja ideologija
Ljevica ustvari treba da bude ustrojena na univerzalnim principima a onda će u okviru univerzalnih principa i nacija da nađe svoje pravo mjesto a tek sa tim pravim mjestom (osvješteno nacionalno) dobiva uvažavanje i poštovanje.Bez ikakve sumnje društvo budućnosti je socijalizam, koji oblik to tek treba definisati.„Pohlepa i nacionalizam uvijek zasiju sjeme sukoba, mržnja i glupost mu pomognu da naraste, tako da dolazi do nasilja i rata u kome sve strane sigurno gube! Taj začarani krug se rijetko kada prekida i prokletstvo se nastavlja.” Erazmo Roterdamski, Pohvala ludosti
To je ono što nam se dešava! Zbog te naše budalaštine stalno se regeneriše zlo. Prokletstvo se nastavlja zato što nema znanja da se prekine. Nacije moraju same da shvate i osude nacionalizam. Nacionalizam je ideja ograničenih ljudskih umova, i kao takav je na nižem nivou od ljudskog! On je zasnovan na nedozrelom subjektivnom pogledu na svijet, pojačanom i izmanipulisanom emocijama ljubavi prema domovini i mržnji prema neprijatelju, tj. drugom i drugačijem uz istovremeno veličanje i glorifikaciju svoje nacije. U nacionalizmu uvijek postoje ideolozi i oni koji kolju i ubijaju misleći da čine dobro svom narodu. Obično se sudi ovim drugima, koji su zavedeni i ne znaju šta je desno a šta lijevo i kojima je isto zaklati životinju ili čovjeka. Nacionalizam garantovano vodi vlastiti narod u neopisive patnje, sirotinju i bijedu! To je razlog zašto su nacionalisti najveći neprijatelji baš svog naroda! Ključne riječi, izrazi i postupci za nacionalizam su: Nedozrelost, ograničenost, pohlepa, korupcija, pljačka, mržnja, sukob, glupost, nasilje, rat, primitivizam, arogancija, silovanje, bahatost, secesija, referendum, etničko čišćenje, preseljenje ljudi, granice, majorizacija, fašizam, genocid,nacionalna akademija nauka, bijeda, prostitucija, izolacija, kriminal, prekrajanje istorije-institut za istoriju, prekrajanje jezika-institut za jezik, lažni patriotizam, koketiranje sa religijom, zloupotreba religije, dogma, zabluda, neljudski odnosi, vjerska netrpeljivost i isključivost, gradnja sopstvenih vjerskih objekata, rušenje i devastiranje tuđih, atak na „mješovite brakove” , kulturni genocid, apartheid, totalno pomračenje uma, prevara, pa i fizička eliminacija pravih i uglednih patriota, zanemarivanje boraca, invalida, itd…
„Diletantska ambicioznost, amaterizam, primitivizam i neskromnost nacionalizma, da pored već datih religioznih istina o ljubavi među svim narodima i pravdi kao i drugih temeljnih istina, da na tim istinama vrše neku svoju nadogradnju, vodi u dogmu, zabludu, mržnju, sukob, etničko čišćenje, separatizam i fašizam, te neizbježno dovodi do problema, bijede, prostitucije, izolacije, erozije i nevolja te iste nacije.”
„Uvijek sam se užasavao svakog oblika fanatizma. Nacionalizam mi se čini najgorom čovjekovom umotvorinom, a najekstremniji oblik nacionalizma je kulturni nacionalizam.” Nacionalizam je najveći protivnik kulture jer negira ljudsku jednakopravnost subjekata civilizacije. Kultura je proces oblikovanja ponašanja pojedinca i naroda prema opstanku i razvoju života na teritoriji gdje živi. Ona bi trebalo da podstiće razvoj i rad kako bi postali ravnopravni subjekt civilizacije stvarajući dodajnu vrijednost. Gdje nema oslanjanja na rad i proizvodnu orijentaciju, tu nema ni kulture. Nacionalizam je najveći protivnik kulture zato što je nemoralan. Nacionalnu kulturu jednog naroda čini istorijska tradicija, moral i običaji, nauka, umjetnost, religija i filozofija. Nacionalna kultura je ozbiljna i sveta stvar da bi se olako prepustila raznim nemoralnim ideologijama, koje siju mržnju i upropaštavaju vlastite narode, a i one protiv kojih su nacionalistički nastrojeni. Iz nacionalizma proizilazi i lažni patriotizam. Patriotizam je najistaknutiji vid ljubavi prema domovini. Sasvim je normalno da svako voli svoju domovinu i da mu je ona upisana u srce: „ i to još u djetinjstvu gdje postaje i ostaje osunčana strana našeg života. Tu zavičajnu svjetlost mi nosimo u sebi i kroz čitav život možemo je prepoznavati u svijetu kroz koji prolazimo, u kome se kraće ili duže zadržavamo.“
„Kada bi ljudi živjeli po razumu, svak bi zadobio svoje pravo, bez ikakve štete po drugoga. Ali pošto su potčinjeni afektima, koji daleko nadmašavaju ovu ljudsku moć ili vrlinu, oni su često odvlačeni u raznim pravcima i protivni jedan drugome, iako im je potrebna uzajamna pomoć.”
KAO GLAVNU ODLIKU KOJU BI TREBALA DA IMA LJEVICA JE ISTINSKI MORAL U SMISLU PRAVEDNOSTI I ČOVJEKOLJUBLJA.OVO VEČINA LJEVIČARA SA KOJIMA SAM DISKUTOVAO NE RAZUMIJE.Nacionalne vođe, ukoliko žele dobro svom narodu, bi se strogo morale držati principa pravednosti i moralnog ponašanja, i o tome apsolutno voditi računa kod izbora svojih saradnika. Svaka grupacija bi morala povući poteze koje vode afirmaciji onih drugih, tj. žrtvovati se na neki način za te druge, i to zato što je humanizam akcija na afirmaciji, ne sebe, nego onog drugog.AFIRMACIJA DRUGOG JE GLAVNI PRINCIP INTEGRALNOG HUMANIZMA.